Για άλλη μια φορά… Πρώτοι!

Γράφει ο: Δρ. Αριστείδης Δ. Πάνος,

Πολιτειολόγος

Μετά την μεταπολίτευση – για να μην ανατρέξουμε στις Δέλτους της Εκλογικής Ιστορίας της χώρας – πολλές φορές το εκλογικό σώμα του τόπου έχει βρεθεί μπροστά σε διλληματικές αποφάσεις, τις οποίες πρέπει να υπερβεί με την ψήφο του.

Μία από τις πιο σημαντικές στιγμές και με ακραίο δίλλημα ήταν οι εκλογές του 1974, ακριβώς μετά την μεταπολίτευση, με το περιβόητο εκφοβιστικό σύνθημα/δίλλημα «Καραμανλής ή Τανκς».

Το 1981 το δίλλημα ήταν «Αλλαγή ή Συντήρηση», το 1989 «Κάθαρση ή Όχι», το μεταγενέστερο «Εκσυγχρονισμός ή Στασιμότητα» και μια σειρά άλλων επικοινωνιακών διλλημάτων, μπροστά στα οποία έπρεπε να απαντήσει ο Έλληνας ψηφοφόρος με την ψήφο του.

Στις εκλογές του 2012 όμως τα διλλήματα είναι πέραν του ενός και όπως γράφαμε στον ιστότοπό μας στις 28/3/2012 το διακύβευμα είναι πολυδιλληματικό, αλλά προπαντός είναι ουσιαστικό.

Πέραν δηλαδή των διλλημάτων «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο», «Παραμονή στο Ευρώ ή Όχι» υπάρχουν και άλλα διλλήματα, όπως π.χ. το Μονοκομματική Κυβέρνηση ή Κυβέρνηση Συνεργασίας, και ακόμη Κυβέρνηση Συνεργασίας με επικεφαλής μη Κοινοβουλευτικό πρόσωπο στη θέση του Πρωθυπουργού ή Κυβέρνηση Συνεργασίας με επικεφαλής στη θέση του Πρωθυπουργού τον Αρχηγό ή Πρόεδρο του πλειοψηφίσαντος Κόμματος κατά τα πρότυπα της «Μεγάλης Συμμαχίας» των Γερμανών ή Κυβέρνηση Συνεργασίας με Πρωθυπουργό Κοινοβουλευτικό πρόσωπο κοινής αποδοχής;

Και στο βάθος όλων αυτών ανακύπτει το μεγάλο ερώτημα. Σήμερα η χώρα τι Κυβέρνηση χρειάζεται; Μία Κυβέρνηση σταθερότητας ή μια Κυβέρνηση συμβιβασμών και σχετικότητας.

Και ενώ τα διλλήματα φαντάζουν να επικυριαρχούν δεν παύουν να υπάρχουν – εντονότερα από άλλες φορές – και άλλοι ενδεχόμενοι απρόβλεπτοι παράγοντες, οι οποίοι μπορεί να επηρεάσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Ενδεικτικά αναφέρουμε: το Μεταναστευτικό, την ΑΟΖ και τον προσδιορισμό της, ενδεχομένως τα πάγια Εθνικά Θέματα, την εγκληματικότητα κλπ.

Και αυτά όλα εάν και εφόσον τα φιλομνημονιακά κόμματα και παρατάξεις πλειοψηφίσουν και με τον ισχύοντα ευεργετικό νόμο – που χαρίζει 50 έδρες στο πρώτο κόμμα – αποκτήσουν τη δεδηλωμένη στη Βουλή, δηλαδή έχουν αθροιστικά 151 βουλευτές και πλέον.

Διότι υπάρχει το ενδεχόμενο οι αντιμνημονιακές δυνάμεις – αθροιζόμενες, αλλά όχι συνεργαζόμενες – να έχουν αυτές το άθροισμα των 151 βουλευτών!

Όλα αυτά τα ενδεχόμενα και ενδεχομένως και άλλα τόσα δημιουργούν μια κρίσιμη κατάσταση, την οποία πρέπει να υπερβεί ο Έλληνας και η Ελληνίδα ψηφοφόρος ενώπιον της κάλπης.

Με δεδομένο δε ότι, οι οικονομικές προϋποθέσεις δεν ευνοούν σπατάλη χρημάτων για επαναληπτικές εκλογές, χρειάζεται σύνεση και βαθιά σκέψη, καθενός και καθεμιάς ενώπιον της τελικής απόφασης κατά την ημέρα των εκλογών.

Πάντως, εν κατακλείδι, θα έπρεπε να σκεφθεί κάθε ψηφοφόρος, ότι αυτές οι εκλογές, πέραν όσων αναφέρθηκαν προηγουμένως, τελούν και υπό το άγρυπνο μάτι και το αδυσώπητο ενδιαφέρον, όχι μόνο της τρόικας και των δανειστών μας, αλλά και της Παγκόσμιας Πολιτικής και Κοινής Γνώμης. Διότι από το αποτέλεσμά τους θα προσδιοριστεί και η όλη στάση των άλλων εταίρων στην Ευρωζώνη. Είτε τελούν υπό το ίδιο, με εμάς, καθεστώς, δηλαδή είναι στην μνημονιακή ζώνη (Πορτογαλία, Ιρλανδία) ή είναι στην κατάσταση του μνημονιακού κλίματος (Ισπανία, Ιταλία) ή βρίσκονται, αυτή την στιγμή, στο καθεστώς της αντίπερα όχθης.

Αλλά το ενδιαφέρον είναι Παγκόσμιο διότι και οι Πολιτικές Ηγεσίες και η Παγκόσμια Κοινή Γνώμη ενδιαφέρεται να δει τι θα συμβεί ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα. Και ποια θα είναι η τύχη του πειραματόζωου Ελλάς. Που έστω και για αρνητικό ζήτημα, για άλλη μια φορά είμαστε… Πρώτοι.

Πρώτοι στα γράμματα, τις τέχνες, τον Πολιτισμό, το Δημοκρατικό Πολίτευμα, την έννοια της Ελευθερίας, αλλά τώρα και της ενδεχόμενης… φευ… χρεοκοπίας!..